Johanna Descamps

Als kind groeide ik op in de natuur aan de rand van een bos. Ik was graag creatief bezig en hield er van om te creëren en te verzamelen: gladgeschuurde keien of stukjes gekleurd glas, restanten van dierenskeletten, verweerde stukken hout of touw uit de vloedlijn maar evengoed ook oude stoffen, platgereden munten, verroestte rondelletjes en scharnieren, doorvreten stukken schors, ,… Voorwerpen die reeds een leven achter de rug hebben, geschaafd, geschonden en verweerd… Het raakte op één of andere manier mijn ziel.

Objects trouvées

Ik beperk me niet graag tot één materiaal

of techniek en laat me graag inspireren door wat op mijn pad komt waardoor mijn werk niet steeds rechtlijnig is. Ik kan het niet laten om me telkens weer te laten verleiden door iets nieuws en laat ook het toeval meespelen in mijn beeldend werk. En toch… Of ik nu schilderde of beeldhouwde of werkte met assemblage of metaal, de rode draad in mijn werk is steeds een zoektocht naar diepte en gelaagdheid en mijn voorliefde voor oude, gevonden materialen en voorwerpen die reeds ‘een leven geleid hebben’.

De voorbije jaren ben ik steeds meer de weg

in geslagen van interieurobjecten en meubelontwerp, ook hier steeds met ‘gevonden’ of gerecupereerd materiaal als basis. Ik voel meer de behoefte om iets te creëren dat tegelijk esthetisch én functioneel is en wil dat mijn werk geïntegreerd kan worden in een leefomgeving. De combinatie van het artistieke met het functionele daagt mij uit om nieuwe horizonten te verkennen.

Spelen met tegenstellingen

Ik hou van het ambachtelijk bezig zijn,

van het leggen van repetitieve patronen, van het zoeken naar technische oplossingen die de esthetiek van het werk ondersteunen.

Ik zoek in mijn werk naar balans tussen vorm en kleur, tussen robuust en fragiel, tussen mannelijk en vrouwelijk, tussen landelijk en industrieel, tussen de rijkdom van het verweerde en de soberheid van strak design, tussen de rust van het perfecte en de schoonheid van het imperfecte, tussen de regelmaat van structuur en herhaling en het verfrissende van de verrassing,…

Wabi-Sabi

Ik voel me verwant met de stroming

van ‘Wabi-sabi’, een Japans woord voor

‘de schoonheid van imperfectie’of de ‘schoonheid door het verstrijken van de tijd’

en gaat over dingen die mooier worden door slijtage, die een patina gekregen hebben of net gecraqueleerd zijn door de jaren.

Wabi staat ook voor soberheid en eenvoud,

voor de essentie van de dingen. Je zou kunnen zeggen: wabi is ruimte, sabi is tijd. Samen staan ze voor een gevoel van vergankelijkheid,

het terugzien van de tijd in eenvoudige dingen, een woord voor iets wat je aanvoelt maar moeilijk kan omschrijven.

Wabi-sabi is niet af en zoekt naar een evenwicht tussen tijd en tijdloosheid en laat zich zien op die momenten dat je even of langer de essentie van het leven voelt en het daarna terug uit je hand glipt.

Wabi-sabi is bovendien ook een levenshouding, verbonden met de zen-filosofie, een oproep om soberheid, authenticiteit en imperfectie te waarderen. ‘Wabi-sabi is the heart’, wordt ook wel gezegd. Wabi-sabi gaat dus ook over ons en over hoe wij met onze eigen weeffoutjes en losse steken en krassen op onze ziel omgaan.